|| [4.v.] principi et gratissimo regi meo visum est, o Lodovice: id totum benignitati eius acceptum refero, qui magis servulorum suorum propensissimam voluntatem fidissimamque constantiam, quam ingentia quaedam virtutum ornamenta ponderare solet. Lo. Neque tibi singularis deest virtus et fides abunde superest, quam etiam vir praeclarissimus et omni laude dignissimus pater tuus difficillimo tempore periculossimisque rebus mirabiliter exhibuit. Quid enim ille praetermisit, quid non excogitavit, quid non et animo peragendum et corpore faciendum suscepit, quod ad regiam incolumitatem pertineret? Sig. Equidem parentem meum laudari, et quidem a laudato viro, audio libentissime: sed mihi crede, mitissimi regis humanitas cunctorum || [5.r.] merita exuperat. Servat nimirum Hesiodi poetae sapientissimi praeceptum, qui semper cumulatorie mensura quod acceperis, si modo possis, reddi iubet. Quo magis praesulum illorum nostrorum malignitatem et perversitatem improbandam, de detestandam, exercendam censeo, qui ab rege Matthia tantis honoribus muneribusque affecti, ab eo ingratissime desciverunt eiusque tranquilissimum regnum perturbare conati sunt. Unde iustissima causa fuit regi nostro succensendi parumper Italis vestri, apud quos illi nostri tam pravos mores imbiberant, vixque potuit contineri, quin decreto sanciret, ne amplius Pannonius quisquam disciplinarum gratia Italiam peteret, ubi non tam diserti et litterati, quam audaces atque ad omne facinus || [5.v.]

|| [4.v.] az én nemeslelkű fejedelmem- és jóltevő királyomnak; az ő kegyességének köszönöm azt egyedűl, aki szolgáinak inkább őszinte akaratát s hű állhatatosságát, mint a nagyszerű tulajdonok ragyogását szokta mérlegelni. Ludovicus. Nem is hiányzik benned egy kiváló erény sem, s hűségedet is bőven bebizonyítád, mit ama jeles, s minden tekintetben magasztalandó férfi, atyád válságos időben s vészes körülmények közt csodálandólag tanúsított. Mert hiszen mit nem követett el ő, mit nem gondolt ki, mit nem kísérte meg gondolat- és tettben, ha az a királyiszék javát érdekelte? Zsigmond. Atyám dicséretét, és pedig magasztalt férfiútól, örvendezve hallom ugyan: de hidd el nekem a kegyes király nagylelkűsége || [5.r.] meghaladja bár ki érdemeit. Ugyanis ő, Hesiodus, ama bölcs költő, útasítását követi: hogy azt, amit adtak, haugyan lehet, mindig tetézettebb mértékkel viszonozd. Annál roszalandóbb-, kárhoztatandóbb- s átkozatosbnak tartom azon főpapjainknak elveteműltségét és gonoszságát, kik Mátyás király által oly magas tiszt- és polczokra emeltetve, tőle hálátlanúl elpártolának, s nyúgodt birodalmát fellháborítani törekedtek. Ezért a legméltóbb oknál fogva lobbant fel némileg királyunk a ti olaszaitokra, kiknél ama hazánkfiai ily aljas elveket sajátítottak el, s alig volt visszatartható, hogy törvényes rendeletként ne mondja ki, hogy magyarnak, tudományos képzése végett ne szabadjon többé Olaszországba menni, hol nem annyira ékesszóló és túdós, mint vakmerő, s bármi bűnt || [5.v.]