|| [25.v.] profecto commemorandum putares neque adeo insolesceres, uti nunc facis, quia cum Graeculis et effeminata gente pugnasti. Felix profecto Turchorum imperium extitisset, si belli vires, quas in Ungarica gente consumpsimus, ad alias nationes intendissemus; nemini enim ab ipsa usque pueritia exercitum nostrum adversum alios victorem fere semper extitisse, ab Ungaris vero nos saepenumero devictos fuisse. An non recordaris parentes nostros solo Ianconis nomine saepe perterritos? (Ianco enim a Turchis pater nostri regis appellabatur, cuius hominis tantus erat terror, ut si quando infantes eorum flerent, solo Ianconis nomine a fletu deterrerent hoc modo dicentes: Tace, Ianco adest.) Itaque si tibi cum Pannoniis dimicandum erit, non || [26.r.] tantopere superbia effereris. Lodo. Propterea Iulii Caesaris nostri res gestae maiores amplioresque fuerunt, quam Alexandri, qui cum Indis et Asiaticis solum hominibus depugnavit, quos facillimum fuit vincere non repugnantes; Caesar autem cum septentrionalibus robustissimis viris signa contulit, qui etiam sola corporum proceritate formidinem inferre poterant; unde et crebro commemorare solebat Pompeii felicitatem, cui praecipua militiae gloria de tam imbelli genere hostium contigisset. Sig. Volens ergo Turchorum princeps huius Essembeghi fortunam et virtutem experiri, magnam armatorum multitudinem, septuaginta ut dicitur millium, huic tradit, qui sperans bene prospereque sibi eventurum, ut semper evenerat, || [26.v.]

|| [25.v.] vajmi másként fognád emlegetni, s nem is dölyfösködnél annyira mint jelenleg, mivel hitvány görögökkel s elpuhúlt népfajjal csatáztál. Valóban boldog lett volna a török birodalom, ha azon hadierőt, mit a magyar faj ellenében fölemészténk, más nemzetek ellen fordítjuk vala; mert már gyermekkorom óta emlékezem, hogy seregünk mások ellen majd mindig diadalmas volt, de a magyarok által vajmi gyakran megverettünk. Nem emlékezel-e, hogy szüleink Jankónak puszta nevétől gyakran elrémültenek? (mert királyunk atyját Jankónak hívták a törökök, s olyannyira rettegék e férfiút, hogy ha mikor gyermekeik sírtak, Jankónak puszta nevével eliijeszték a sírástól, ekként szólván: Hallgass, it van Jankó.) – Azért ha a magyarokkal kellend harczolnod, || [26.r.] dölyföd lohadni fog.” Ludovicus. Azért voltak a mi Julius Caesarunk viselt dolgai nagyobbak s nevezetesebbek a Sándoréinál, ki csupán indiai és ázsiai népeket győzött le, kiken, ellent nem állván, erőtvenni vajmi könnyű vala; Caesar pedig éjszaki, nagy erejű férfiakkal csatázott, kik csak testi serénységökkel is képesek voltak ellenfelöket megfélemlíteni; azért gyakran is emlegette, mily szerencsés volt Pompejus, ki legfőbb hadi hírnevét oly harcziatalan fél ellenében vívta ki. Zsigmond. A török uralkodó tehát meg akarván Ezembég szerencséjét s hősiességét kisérleni, roppant sereget, mint mondják hetvenezernyit, ad át neki, s ő, bizton reménylvén, hogy a szerencse mint mindig, ezúttal is kedvező leend iránta, || [26.v.]