|| [26.v.] Turcho iuramento confirmavit eo exercitu universam Pannoniam se Turchorum ditioni subiecturum. Itaque non longe a Belgrado castra posuit. Cum autem rex in Boemia tunc esset, ad principes regni scripsit, ut quantas maximas possent copias compararent sicque praeter spem ab obsidione repellitur et quamvis ibi iusta acie pugnatum non est, tamen multis praeliis homines maxime levis armaturae et legiones congressae semper a nostris superatae sunt. Cum haec ita gererentur, Esembeghum poenituit consilii sui et multis precibus in auxilium suum Alibeghum accersivit: at ille inanem et iactabundum hominem sprevit, quia sibi tantum prius arrogaverat. Ita ludificatus turpiter abscessit, iureiurando asserens nunquam se amplius huiusce || [27.r.] arcis obsidionem tentaturum nec Turcho de hac re amplius cogitandum aut sperandum. Lodo. Stolidum istum Esembeghum comparare possimus levissimo illo Gallo, qui Romanos ad singulare certamen provocabat, quem Valerius validissimus adolescens Romanus interemit eique torquem a collo detraxit, unde et Torquatus dictus est; – aut Numano illi, qui apud Virgilium Troianos lacessabat, cuius dementiam pulchre castigavit Ascanius. Sig. Ad causam belli illius, quod cum Romano imperatore fuisse diximus ob regni coronam ab eo retentam, accessit et alia. Nam cum rex Ladislaus, genere Germanus, ad quem haeredetario iure spectabat Ungariae regnum, puer admodum esset, a Frederico Caesare, || [27.v.]

|| [26.v.] török esküvel fogadta, hogy azon sereggel az öszves Magyarországot a török uralom alá fogja hajtani. Nem messze tehát Belgrádtól tábort ütött. A király meg’ – akkor Csehországban levén – levelet intézett az ország fő uraihoz, hogy a lehető legszámosabb sereget gyűjtsék egybe. S ekként reményletlenűl, az ostromtól elveretik, s ámbár ott nem egyenlő erővel harczoltak, mindamellett serege, számos csatákban, főleg a könnyű fegyverzetű katonaság, a mieink által minden ütközetben megveretett. Igy folyván ezek, Ezembég megbánta szándokát, s esdekelve hívta segédeül Alibéget, hanem ez megveté a hitvány s kérkedő embert, mert oly dölyfösen lépett vala föl. Ekként kiijátszva, szégyenteljesen elvonúlt, esküvel fogadván, hogy e || [27.r.] vár ostromát meg nem kisérli soha, se a török ne gondoljon reá vagy reménylje többé. Ludovicus. E botor Ezembéget ama hánykódó gallushoz hasonlíthatjuk, ki a rómaiakat párharczra hívogatta, s Valerius, egy derék római ifjú megölt, s nyakáról a díszlánczot (torques) levette, ahonnan Torquatusnak is hívatott; avagy ama Numánushoz, ki Virgiliusnál a trójaiakkal ingerkedett s dőreségét oly rútul megfenyíté Ascanius. Zsigmond. Azon had okához, mit, mint mondók, a római császár ellen, az ország letartóztatott koronája miatt viselt, más is járúlt. Mert mivel a német nemzetű László király, kire Magyarország uralkodása, örökségijognál fogva nézett, gyerkőcz vala: Fridrik császár, || [27.v.]]]